Teken van leven

Geen goed teken eigenlijk, denk ik, een blog waarin zo lang niets geschreven is. Het lijkt ook wel of Google zelf niet meehelpt: het typen gaat langzaam op dit moment, ik kan niets selecteren, enfin, misschien willen ze wel dat ik hun eigen browser gebruik ipv de mij vertrouwde IE, niet leuk. Goed, ik doet t hier toch nog maar even mee.

Dat t zo lang stil is geweest komt niet omdat er niets gebeurde op het gebied van mn zoektocht, maar juist omdat er zoveel gebeurde, te veel om op te noemen en te veel om er iets uit te lichten om over te schrijven. Ik heb naast mn werk toch dagelijks wel een uur of meer gelezen in en gezocht naar berichten over de onderwerpen van mn zoektocht, alles zo veel, en zo interessant, maar ook zo 'verontrustend' soms dat t me niet lukte er voldoende afstand van te nemen. Met 'verontrustend' bedoel ik echt letterlijk: mn rust verstorend, mn rust van mn normale, bekende leventje: werk, familie, andere contacten, klussen en klusjes die gedaan moeten worden. Ik word heel gelukkig, soms, meestal, van al mn ontdekkingen, maar soms ook erg onrustig en zelfs bang, bang voor de veranderingen die alles wat ik ontdek met zich meebrengt, en dat is naar want ik BEN geen mens voor veranderingen, ik word er somber en angstig van. Ik heb daar nog geen antwoord op. Ik leid dan ook een beetje een gespleten leven op dit moment: mn gewone leven waarin ik mn gezellige en interessante werk heb, mn lieve familie waarin allerlei fijne dingen gebeuren, soms ook verdrietige, en mn leven als zoekend mens dat ik OOK niet kan stopzetten. Enfin, misschien is mn stemming op dit moment ook wat gekleurd door de herfst en het sombere weer....

Enfin, ik wil het onderstaande fragment in elk geval even hier posten, het gaat over het ontstaan van religies, ik denk daar op dit moment vaak over, en las dit hier bij vraag 5, “In what way are science and religion different?” :

Arthur Findlay in The Psychic Stream showed that all religions arose through attempts to explain the psychic and other dimensional experiences of groups of people in terms of their own knowledge at the time. It is most interesting to re-state that our Christian beliefs were formalized in the year 325AD at the Council of Nicea. That is where Christian theology was initiated. Most fundamental Christian theological beliefs have not changed at all since that time- that is 1680 years ago!

En nog wat, nou ik toch bezig ben: in de nieuwsbrief van Victor en Wendy Zammit van vandaag (schreef er al over op 11 maart jongstleden) stond een link naar een prachtig interview met Tricia Robertson, wiskundige en al 30 jaar een ‘psychical researcher’ (lastig te vertalen), geïnterviewd in het programma  ‘on Coast to Coast’ in de VS.  Ze heeft een boek geschreven  ‘Things you can do when you’re dead’  en vertelt in dit interview hoe ze tot haar studie gekomen is, en wat ze ontdekt heeft. Ze praat op een grappige en heel nuchtere manier over haar onderzoekingen, en over de grote groep andere wetenschappers, deels bekend, zelfs Nobelprijswinnaars, die zich serieus met dit onderwerp bezighoudt inmiddels.  Leuk, goed en interessant om naar te luisteren, dit interview. 

Begint op ongeveer 7 minuten na start van de opname: link naar interview.

Jezus

Ik ben zelf ineens weer met Jezus bezig (of klink dat een beetje oneerbiedig?), voor mij is Jezus iemand die je verschrikkelijk mag vereren en eren om wat en wie hij was en is, iemand die heel dicht bij de alles omvattende  liefdevolle energie staat die de bron van alles schijnt te zijn, en die sommigen God noemen en anderen een van de vele andere namen die door de eeuwen heen in religies aan het Opperwezen, het Opperzijn, de Opperkracht worden gegeven.

Niet dat ik t makkelijk en fijn vind afstand van de ‘persoonlijke God' als vaderlijke figuur te doen hoor, alleen door me te realiseren wie Jezus was en is lukt me dat heel af en toe een beetje, en kan ik Jezus dan ook zien als ‘de zoon van deze God’, zoals wij dan allemaal ‘kinderen van God’ zijn. Ik hoorde onlangs dominee Carel ter Linden praten over hoe hij in zijn boek 'Wat doe ik hier in godsnaam' afscheid heeft genomen van zijn persoonlijke God, en ook in zijn verhaal hoorde ik de moeite terug die t kost om te zeggen wat je dan WEL gelooft.
Jezus als iemand die jou kan helpen en steunen en raad geven (want hij 'is' er nog steeds) bij vragen en zorgen en verdriet, als iemand die tijdens zijn leven op aarde veel en veel meer wist over ‘hoe alles werkelijk in elkaar zit’, hoe onze ziel doorleeft na de dood, hoe het leven na de dood IS, waarom we hier op aarde zijn, iemand die wonderen kon laten gebeuren, en met engelen sprak. Maar ook iemand die het aardse leven kende, de gehechtheid van mensen aan elkaar, de liefde, de strijd, de jaloezie, kortom, iemand die mens was. En die dat alles geprobeerd heeft tot een samenhangend en betrouwbaar verhaal van levensbelang te smeden en door te geven, een verhaal dat ons weer bereikt via de Bijbel en andere wijze boeken, en via getuigenissen van velen door de eeuwen heen.
Ook ik ben op zoek, en bij deze zoektocht heb ik hulp nodig, en steun, zonder dat red ik het niet, en ineens ontdekte ik mn oude vriend en toeverlaat Jezus weer, toen ik me afvroeg wie ik in het gebed nou om hulp en raad zou kunnen vragen: mn overleden lieve ouders, die nu vast ook 'meer weten', mn helpers/ beschermengelen, wie of wat die ook mogen zijn, God, hoe ver en onduidelijk die ook is. Ik ben opgevoed in de Christelijke traditie en heb geleerd tot 'iemand' te spreken in het gebed (anders dan in andere tradities). 
Toen popte ineens Jezus in mn hoofd op. Tot hem richtten zich mijn gebeden als optimistisch en alles goedbedoelend kind, als angstige puber, als soms wanhopige volwassene, maar ik leek hem een beetje vergeten bij alle nieuwe denkbeelden en ideeën, tot nu, ineens, hij er weer is. Schrijf ik nu Hij of hij? Ik weet t niet. Ben opgevoed met eerbied, dus 'hij' is te gemeenzaam misschien, maar 'Hij' kweekt weer een afstand. Ach, waar maakt een mens zich toch druk om....

Anita Moorjani en haar BDE

Net het boek 'Dying to be me' besteld, van Anita Moorjani. Was op dit boek gekomen door een interview met haar uit 2006 op de site van Pim van  Lommel:  www.pimvanlommel.nl/bde .

Ze was al 4 jaar ziek, een zeer ernstige vorm van kanker, lag op sterven en stierf ook eigenlijk, kreeg een bijna-dood-ervaring, kwam weer terug en bleek binnen een paar dagen helemaal genezen. 
Ze heeft door haar BDE een compleet andere visie gekregen op wat fysiek leven hier en nu op deze aarde is, en verklaart vanuit die ervaring onder andere haar genezing, maar vertelt ook over haar andere inzichten over leven en dood, de kracht van gedachten, het fysieke lichaam, de relatie tot je medemensen, etc.
Ze beschrijft haar BDE uitgebreid, met het zien van haar andere levens, de gesprekken die plaatsvonden tijdens haar BDE tussen haar familieleden en vrienden die helemaal niet in de buurt waren maar die ze toch waarnam, maar vooral het feit dat onze 'solide' werkelijkheid in het leven hier en nu haar voorkwam als een illusie, die net zo goed anders zou kunnen zijn, afhankelijk van haar eigen gedachten erover. Een vreemd en voor mij moeilijk begrip, maar ik ben het al in veel literatuur tegengekomen en probeer het te snappen.  Als je googelt op haar naam vind je veel links, filmpjes, interviews, heel interessant. Natuurlijk ook een paar sites met sceptici, ook interessant trouwens.

Ik heb zelf ook ooit een ervaring gehad die een heel klein beetje hierop leek.
Ik zat op de fiets en leek ineens boven mezelf uit te stijgen, en zag mn huis, de straat, de bomen nog wel gewoon, maar als in een grijze mist, terwijl een enorm gevoel van opluchting zich van me meester maakte, een geweldig fijn en gelukkig gevoel: dat ik dit leven mocht verlaten en eindelijk naar huis terug gaan, naar waar ik hoorde en waar men op me wachtte.
Na een halve minuut of zo trok het gevoel weg, en was ik weer terug in dit leven, overigens zonder spijt, maar wel met een grote verbazing: 'wat WAS dat nou?'
Een paar uur later belde mn nichtje op, die zei dat haar zusje, dat het syndroom van Down had gehad en daaraan gerelateerd ook een fysiek moeilijk leven, die middag rustig was overleden. Toen ik later leerde dat je in een BDE niet altijd zelf aan het sterven bent maar dat je ook een klein stukje met iemand anders die sterft mee kunt gaan op weg begreep ik dat het waarschijnlijk dat geweest was wat ik had meegemaakt. Wel bijzonder, omdat ik het gestorven nichtje in kwestie niet zo vaak had gezien de laatste jaren, we waren niet heel hecht geweest in dit leven, dat had ze meer met mijn zusje gehad.  Ik koester sindsdien de herinnering aan dit moment als iets heel waardevols en bijzonder en moois, als een geschenk.

Channeling Erik

http://www.channelingerik.com/

Een bijzondere site, waarvan ik pas de eerste posts heb gelezen maar die ik zeker verder ga bekijken en tot me nemen.
Erik is een Amerikaanse jongen van 20 die zelfmoord pleegde.
Na zijn dood die zijn familie in diepe rouw dompelde heeft hij echter vele bezoeken aan ze gebracht, ze hebben hem gevoeld, gezien, gehoord en hebben op andere manieren gemerkt dat hij 'er was'.
Via Jamie, een medium dat boodschappen van Erik kan 'vertalen', brengt Erik verslag uit over wat hij meemaakte toen hij stierf en wat hij nu meemaakt. Het is een geweldig verhaal van uitbundige vreugde in het leven na dit leven, van herkenning van velen die in het afgelopen leven maar ook in de vele levens die hij hiervoor leefde belangrijk voor hem waren, vaak dezelfde mensen als nu, een verhaal van liefde en vreugde, en van eindelijk begrijpen waarom het in het leven draait. Een heel troostende en opbeurende en spannende site, zou ik graag aan de rouwenden in mn omgeving willen doorgeven (en alle anderen), maar durf dat toch niet zo goed, bang om opdringerig te zijn en 'makkelijke oplossingen' aan te dragen. Misschien lukt het me toch af en toe hier wat over te delen met anderen.

Om niet te vergeten

http://www.rinirikkert.nl/ELANontmoetingen.html

Gewoon, om niet te vergeten, bovenstaande link. Naar de website van Rini Rikkert, een vrijzinnige dominee in Dordrecht. Ik weet niet meer hoe ze op mijn pad kwam, een paar jaar geleden, ik googelde op 'engelen' denk ik, en toen kwam ik haar naam tegen omdat ze in haar gemeente Engelenmeditaties houdt. Ben ik ook een keer naar toe geweest, heeft me onder andere geleerd hoe fijn mediteren is!
Op de pagina van de link staat het verslag van een kerkdienst van 12 september vorig jaar, waarin een gastspreker, burgemeester Bert Blase van Alblasserdam, een prachtige preek hield. Over zijn opgroeien in een gelovig gezin, en zijn zoektocht door Christendom en andere opvattingen en religies en natuurwetenschap heen. Integraal op de website opgenomen.
Een stukje uit die preek:

Ik bedoel hiermee: mijn indruk is dat het om concepten gaat, om ideeën - maar natuurlijk vooral om de ons omringende werkelijkheid - die door ons brein niet of nauwelijks zijn te bevatten. Zijn al die genoemde velden en domeinen nu verschillend, of sluiten ze naadloos op elkaar aan? En is het wel nodig om te proberen dit allemaal in één geordend overzicht te vervatten. Of hoeft dit niet in een vorm, die voor ons herkenbaar is en vertrouwd.  Zoals dit overigens - heel geruststellend - in 1 Korintiërs 13 staat: ‘Want wij zien nu door een spiegel in een duistere rede, maar alsdan zullen wij zien van aangezicht tot aangezicht; nu ken ik ten dele, maar alsdan zal ik kennen, gelijk ook ik gekend ben.’
De rede - zo zegt deze tekst - is niet in staat het totaal te omvatten of te doorzien. Dat moeten we niet van de rede, van ons verstand alléén verwachten. Daar hebben we andere zintuigen en eigenschappen voor nodig. Ik noem er enkele, waarvan ik oprecht zou willen zeggen, dat we daarmee gezegend zijn: de intuïtie, de verbeelding,  onze nieuwsgierigheid en - laten we zeggen - onze ondervinding.

Ik heb de verslagen van de latere kerkdiensten nog niet gelezen, maar wil dit alvast even vastleggen.
De hele site is de moeite waard, en ook het boek 'Contact met God' dat Rini zelf schreef over haar leven en ontwikkeling vind ik bijzonder en mooi. 
Link naar het boek: http://www.rinirikkert.nl/schrijfster.html#Het boek .
Dit schrijft de schrijfster zelf over het boek:

Ik heb er keihard aan gewerkt, en geweldig van genoten. Het is veelzijdig, zoals je kan verwachten als het over God en mensen gaat. Er zit psychologie in, theologie, een paar verhalen, gedichten, opdrachten, tips, en veel persoonlijke ervaring. Het slaat een brug tussen Christendom en de Nieuwetijdsbeweging, omdat het in mijn beleving in de loop der jaren allang tot één geheel is geworden. Ik ben er van overtuigd dat dat voor veel meer mensen geldt, al zijn de meesten wat voorzichtig om dat ook hardop te zeggen, omdat bepaalde stromingen zowel binnen het nieuwetijdsdenken als in de kerk, dat onmiddellijk met veel kabaal veroordelen. Zonde toch. We kunnen allemaal van elkaar leren. En leren is groeien!

Op de website is meer over Rini en haar boek te vinden, en kun je er stukken uit lezen. Vooral de verhalen die gaan over Christendom en Nieuwetijdsbeweging zijn waardevol voor mij. Naar zoiets ben ik echt op zoek, naar mensen die verstandige en poëtische woorden vinden om hun eigen vertrekpunt en tastende zoektocht te beschrijven.

*Zucht*

Ik heb t druk op dit moment, met mn werk, de familie en t opstarten van het nieuwe seizoen in ons vakantiehuisje waar het water tot nu toe afgesloten was vanwege de vorst en waar t een enorme troep is door de verbouwing die eind vorig jaar voor een mooie nieuwe buitenkant en een nieuw klein kamertje heeft gezorgd, maar dus ook voor een grote bende die nog niet opgeruimd is omdat de winter inviel.

Er gebeuren wel dingen die te maken hebben met het onderwerp van dit blog maar ik heb gewoon geen fut om t daarna nog op te schrijven.
Toch maar, in het kort: de wekelijkse brieven van de Kingsclere group en van Victor en Wendy, de Stadsverlichting gisterenavond, en de verhitte gesprekken die ik een paar avonden achter elkaar met vrienden gevoerd heb over van alles: bijna-dood ervaringen, U.F.O.'s, graancirkels, het voortbestaan van de ziel na de dood, überhaupt het bestaan van de ziel buiten het lichaam, Popper en de falsifieerbaarheid ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Falsifieerbaarheid ), het verlangen van de mens naar zingeving, ontstaan, oorzaak en reden van religies, Ockhams scheermes   ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Ockhams_scheermes ), oude verdwenen beschavingen waarin mensen misschien meer psychische vermogens hadden dan wij nu, wat ze toch  niet verhinderd heeft te verdwijnen, Fatima en de verschijningen van Maria, kortom, VEEL.
Een van die vrienden vroeg: word je van deze zoektocht nu rustig en gelukkig?
Het antwoord is: soms wel, soms niet. Soms voel ik een blije opwinding, maar soms is t ook onzeker en voel ik een 'heilige schroom' of zoiets.

Ik vind het best lastig om in gesprek met sceptici, of mensen die alleen van horen zeggen over deze fenomenen gehoord hebben alles wat ik tot nu toe gelezen en bedacht heb goed, overtuigend en niet drammerig te brengen. Er is en wordt zo verschrikkelijk veel geschreven over deze onderwerpen, de groep mensen die zich hier serieus mee bezighoudt is zo groot aan het worden dat de kloof soms moeilijk te overbruggen valt.
Ik probeer me dan niet te laten meeslepen in welles nietes, en mn gedachten zo rustig mogelijk te verwoorden zonder mezelf ontrouw te zijn, maar ook zonder standpunten in te nemen over zaken waar ik nog niet uit ben of niks van weet. Ik kan me trouwens het gevoel en wantrouwen van de sceptici OOK zo goed voorstellen, ik probeer te bedenken hoe ik me zou voelen en uiten als ik met iets geconfronteerd werd waar ik nog niets van wist maar wat een compleet veranderd beeld van de werkelijkheid schetst! Zou ik ook erg moeilijk te accepteren vinden vrees ik.

Kortom, vermoeiende gesprekken vind ik dit. *Zucht*.

Sterven

Eergisteren kregen we op t werk t vreselijke bericht dat de man van een van onze lieve collega's plotseling gestorven is. Jonge vader, 3 kinderen. We waren en zijn allemaal sprakeloos.
Een paar maanden geleden overleed ook een van onze collega's zelf, hij was een half jaar ouder dan ik, we hadden 'afgesproken' dat we allebei tot ons pensioen zouden doorwerken, maar toen hij vorig jaar te horen kreeg dat hij opa zou worden (wat een complete verrassing was) en hij al wat kwakkelde met zn gezondheid besloot hij toch maar met prepensioen te gaan. Hij verheugde zich enorm op t opa-schap: ik moest elke opgestuurde echo bekijken, en hij was al bezig een babykamertje bij hem en zn vrouw thuis in te richten zodat ze zouden kunnen oppassen.  Dat is m niet meer gegund: hij stierf ook plotseling, 2 maanden voor zn afscheid, zonder de baby nog te hebben mogen zien, een enorm verdriet voor zn vrouw en dochter.
In een brief aan die twee schreef ik later:

Zelf ben ik er wel steeds meer van overtuigd dat dit leven hier niet eindigt met de dood, maar dat onze ziel eeuwig is, dat we hier op aarde leven om iets te leren, en dat we elkaar zeker weer terugzien na dit leven, en dat hij op een of andere manier nog bij jullie is, en bij de kleine meid zal zijn.

Ik ben ook als wetenschapster opgeleid, net als jij, en heb me heel lang ver gehouden van dit inzicht, al ben ik traditioneel gelovig opgevoed, maar allerlei gebeurtenissen en ervaringen, van mezelf maar ook van heel veel anderen hebben me doen beseffen dat er veel meer is tussen hemel en aarde dan we op t eerste gezicht denken, het echte verhaal weet ik ook nog niet, maar WAT ik denk te weten geeft me troost en hoop, en dat ‘draagt’ me enigszins door t leven. Misschien zegt dit jullie niets of nog niets maar ik wilde dit toch even aan jullie schrijven.

Ik ken ze niet goed genoeg om te weten hoe ze tegenover het idee staan dat iemands ziel niet mee-sterft bij de dood, maar ik wilde ze toch vertellen hoe ik denk dat het zou kunnen zijn, ik zou me over mezelf en mn gêne schamen als ik t niet zou doen, en wie weet helpt t toch een beetje bij al het verdriet. Ze waren blij met mn brief, ik heb de plank dus gelukkig niet helemaal mis geslagen denk ik.

Voorspellende gaven?

Net Sheldrake's 'audio anticipation test' gedaan. Helaas, ik heb voor geen spatje voorspellende gaven: twee keer de test gedaan, beide keren voorspelde ik van de 8 keer dat ik een geluid moest voorspellen (keuze uit 4) het precies 2 keer goed. Dat is de normale score als iets helemaal op toeval berust.
Nu schijn je dit voorspellen toch een beetje te kunnen 'leren', hoe dat in zn werk gaat? Op de site staat: 'Can you get better with practice? The more you trust your feelings, the better you are likely to do. The more you think about your guesses, the more likely your score will be at the chance level.'

Hieronder staat een knop naar de test op de site van Sheldrake, kun je je eigen voorspellende gaven ook eens testen:
 

Er staan nog meer leuke testen op de site, maar deze is de enige die je in je eentje kunt doen. Ik heb nog niet uitgeprobeerd of ik er echt 'beter' in word als ik t vaker doe. Ik was toch een beetje geneigd om de geluiden waar ik een positief gevoel bij heb vaker te 'voorspellen' dan de andere geluiden. Ik hou bv meer van een leeuwerik dan van George Bush, en merkte dat ik eerder geneigd was de leeuwerik te kiezen dan Bush. En dat gevoel probeerde ik dan weer weg te drukken. Maar misschien is dat effect juist niet erg, want zo zou je ook kunnen onderzoeken of bij iemand die vaak een leeuwerik kiest ook vaker de leeuwerik ten gehore wordt gebracht door de randomizer. Want het is natuurlijk niet zo dat alle 4 geluiden netjes 2 keer gekozen werden door de machine: soms kwam hetzelfde geluid wel 4 keer terug in de test.

Boekenweek

Gisteren vroeg een van mn jonge mannelijke collega's of ik nog een boek ging aanschaffen in de Boekenweek. Ik zei dat ik dat zeker ging doen, al was het alleen maar vanwege het Boekenweekgeschenk, om daar lekker aanstaande zondag mee te kunnen toeren met de NS. En lezen onderweg, kom het beste tot lezen in het openbaar vervoer, thuis heb ik de rust niet (dwz neem ik die rust niet), alleen in bed en dan val ik na 2 bladzijden in slaap. Waar ik vanavond wel toe gekomen ben, wat ik me ook steeds voorneem omdat het zo fijn is maar veel te weinig doe: ik heb een hele tijd zitten mediteren. Eindelijk weer eens gewoon in mn eigen huis. Moet toch kunnen! Heb een mooi rustig kleedje over mn rommelige tafeltje gelegd, brandende kaars erop, glaasje met sneeuwklokjes erop, licht gedimd, dekentje om, en een meditatie van deze site afgespeeld: http://www.meditationoasis.com/podcast/listen-to-podcast/
En toen ie afgelopen was een tweede. Heerlijk. Zit nu te gapen en zou eigenlijk naar bed moeten maar ben nog even dit aan t opschrijven.

O ja, die vraag van die collega: ik vertelde dat ik net vorige week mn derde exemplaar van het boek 'Eindeloos Bewustzijn' van Pim van Lommel  ( http://www.pimvanlommel.nl/ ) had gekocht, die cardioloog die een onderzoek gedaan heeft naar bijna-dood ervaringen (BDE's). Mn 2 vorige exemplaren heb ik uitgeleend en gezegd dat ze verder doorgeleend mochten worden. Des te meer mensen zoiets lezen des te beter! We praatten een beetje over dit soort onderwerpen, wat leuk is: als je er zelf gewoon over doet doen anderen dat ook. Ik zei dat ik in de Boekenweek misschien een boek van Lorna Byrne wilde kopen, die heeft haar derde boek over Engelen geschreven, de eerste 2 heb ik al.

Ik vertelde die collega ook van mijn 'eerste ervaring' op dit gebied: ik was begin twintig, net moeder, een wanhopige studente die niet wist hoe het nou verder moest: die enorme verantwoordelijkheid als moeder, tegelijk het moeten en willen studeren, de verhuizing van de gezellige studentenflat met 15 vrouwen die allemaal wel op de baby wilden passen naar een huis in de stad waar we als gezinnetje helemaal alleen waren, misschien een  postnatale depressie, kortom: ik was er niet goed aan toe, heel angstig, zelfs beetje claustrofobisch: was het liefste maar buiten met de baby in de kinderwagen, een beetje rondlopen. Ik bad tot God, en Jezus, en vroeg om hulp, steeds weer. Toen voelde ik ineens een grote hand op mn linkerschouder, die daar even bleef liggen en toen weer weg was. Er was niemand bij me in de buurt, ik was verbaasd en verrast, en ook geschrokken, ik voelde dat dit een bijzonder moment was, maar het beangstigde me ook! Ik heb het tot op de dag van vandaag onthouden, en met mn toenmalige man en nog een aantal mensen gedeeld, maar kan eigenlijk nog steeds niet echt bevatten wat dat nou was? Mijn 'beschermengel', mijn 'begeleider'? Of gewoon mn verbeelding? Hoewel ik dat laatste eigenlijk niet geloof, daarvoor was het te echt. Later zou ik nog 2 keer een, wat ik nu maar spirituele ervaring noem, krijgen, die allebei heel mooi en geweldig waren, heel blij makend, anders dus dan de ervaring van de hand op mn schouder. 

Na mijn verhaal vertelde die collega een vreemde ervaring die hij gehad had, een paar dagen geleden: hij lag in bed, volgens hemzelf gewoon wakker, en plotseling leek het alsof er een witte mouw met een arm erin over zn schouder en hoofd streek. Hij schrok zich dood, meteen licht aan en rechtop zitten, maar niets natuurlijk.

Wel leuk om dit met elkaar te delen hoor! Gewoon op kantoor, maar wel een beetje stiekem om ons heen kijkend of niemand ons zag of hoorde.... Wat overigens helemaal niet erg zou zijn: heb al meerdere gesprekken over dit soort onderwerpen gevoerd met ook andere collega's die erbij kwamen staan en uiteindelijk tot een serieus gesprek kwamen, na soms aanvankelijk wat lacherig gedoe.

Zo, nu toch maar naar bed.

   

Habemus Papam

22:20
Jammer, deze paus heeft misschien in de Videla-periode in Argentinie toch niet een sterke rol gespeeld, en een beetje geschipperd tussen zn geweten en de behoefte om zn kerk te redden. Er schijnen een aantal van zijn priesters die in de sloppenwijken een bevrijdingstheologie predikten gemarteld en verdwenen te zijn en hij heeft daar in eerste instantie weinig aan gedaan. Later heeft hij bij Videla zelf om gratie voor deze mannen gevraagd en die gekregen. Lees het Volkskrantartikel hierover:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/12726/Verkiezing-nieuwe-paus/article/detail/3408870/2013/03/13/Bergoglio-sprak-zich-niet-uit-tegen-junta-Videla.dhtml.

13:50
Ik fietste gisterenavond, omstreeks 19 uur, net naar huis, door de stad, en hoorde de klokken van de kerk naast het stadhuis beieren. Altijd een fijn gehoor, kerkklokken, ik bedacht dat dat klokgebeier een van de weinige in t openbaar overal hoorbare uiterlijke signalen is van de verdieping die de mens in zn religie zoekt. Mooi was t, en toen zat er ook ineens weer een merel te zingen in t parkje waar ik langs kom. Na de koude dagen waarin ze hun snavel hielden ook een heerlijk gehoor.
En toen kwam ik thuis en sms’te mn jongste dochter: 'witte rook!'. Snel de TV aan, een juichend St. Pietersplein, allemaal mensen vol verwachting van de nieuwe tijd die hopelijk aanbreekt met een nieuwe paus. Ik werd er ook helemaal opgetogen van, en nog veel meer toen ik later hoorde wat voor soort man deze paus is: een eenvoudige, hartelijke man, dicht bij de mensen, die nota bene de naam van de enige heilige heeft waar ik mn hele leven al van heb gehouden: Franciscus van Assisi. Ik heb het boek van Helene Nolthenius over Franciscus gelezen (een man uit het dal van Spoleto) en weet daarom dat Franciscus ook echt geen lieverdje was maar een strenge fanatieke leider, maar toch vond en vind ik t een heel bijzondere man.
Ik ben niet katholiek opgevoed en kan misschien juist daarom de basale vreugde die zo'n geloof kan bieden meevoelen: ik word niet gekweld door herinneringen aan lange kerkdiensten, zeverende pastoors, ongeloofwaardige priesters, enge nonnen, en vooral: die verschrikkelijke uitingen van superioriteit en schijnheiligheid.
Ik zie alle eerlijke en oprechte vormen van religie als facetten van een diamant, naast vele andere manieren en richtingen waarin mensen op zoek gaan naar 'het Hogere'. Vanuit al die facetten kun je kijken naar het stralende centrum van de diamant, geen enkel facet is beter dan een ander. Ik las dit beeld ooit en vond het mooi en adequaat, en moet er vaak aan denken als mensen vertellen over wat ze denken, en wat en hoe ze op zoek zijn.