Boekenweek

Gisteren vroeg een van mn jonge mannelijke collega's of ik nog een boek ging aanschaffen in de Boekenweek. Ik zei dat ik dat zeker ging doen, al was het alleen maar vanwege het Boekenweekgeschenk, om daar lekker aanstaande zondag mee te kunnen toeren met de NS. En lezen onderweg, kom het beste tot lezen in het openbaar vervoer, thuis heb ik de rust niet (dwz neem ik die rust niet), alleen in bed en dan val ik na 2 bladzijden in slaap. Waar ik vanavond wel toe gekomen ben, wat ik me ook steeds voorneem omdat het zo fijn is maar veel te weinig doe: ik heb een hele tijd zitten mediteren. Eindelijk weer eens gewoon in mn eigen huis. Moet toch kunnen! Heb een mooi rustig kleedje over mn rommelige tafeltje gelegd, brandende kaars erop, glaasje met sneeuwklokjes erop, licht gedimd, dekentje om, en een meditatie van deze site afgespeeld: http://www.meditationoasis.com/podcast/listen-to-podcast/
En toen ie afgelopen was een tweede. Heerlijk. Zit nu te gapen en zou eigenlijk naar bed moeten maar ben nog even dit aan t opschrijven.

O ja, die vraag van die collega: ik vertelde dat ik net vorige week mn derde exemplaar van het boek 'Eindeloos Bewustzijn' van Pim van Lommel  ( http://www.pimvanlommel.nl/ ) had gekocht, die cardioloog die een onderzoek gedaan heeft naar bijna-dood ervaringen (BDE's). Mn 2 vorige exemplaren heb ik uitgeleend en gezegd dat ze verder doorgeleend mochten worden. Des te meer mensen zoiets lezen des te beter! We praatten een beetje over dit soort onderwerpen, wat leuk is: als je er zelf gewoon over doet doen anderen dat ook. Ik zei dat ik in de Boekenweek misschien een boek van Lorna Byrne wilde kopen, die heeft haar derde boek over Engelen geschreven, de eerste 2 heb ik al.

Ik vertelde die collega ook van mijn 'eerste ervaring' op dit gebied: ik was begin twintig, net moeder, een wanhopige studente die niet wist hoe het nou verder moest: die enorme verantwoordelijkheid als moeder, tegelijk het moeten en willen studeren, de verhuizing van de gezellige studentenflat met 15 vrouwen die allemaal wel op de baby wilden passen naar een huis in de stad waar we als gezinnetje helemaal alleen waren, misschien een  postnatale depressie, kortom: ik was er niet goed aan toe, heel angstig, zelfs beetje claustrofobisch: was het liefste maar buiten met de baby in de kinderwagen, een beetje rondlopen. Ik bad tot God, en Jezus, en vroeg om hulp, steeds weer. Toen voelde ik ineens een grote hand op mn linkerschouder, die daar even bleef liggen en toen weer weg was. Er was niemand bij me in de buurt, ik was verbaasd en verrast, en ook geschrokken, ik voelde dat dit een bijzonder moment was, maar het beangstigde me ook! Ik heb het tot op de dag van vandaag onthouden, en met mn toenmalige man en nog een aantal mensen gedeeld, maar kan eigenlijk nog steeds niet echt bevatten wat dat nou was? Mijn 'beschermengel', mijn 'begeleider'? Of gewoon mn verbeelding? Hoewel ik dat laatste eigenlijk niet geloof, daarvoor was het te echt. Later zou ik nog 2 keer een, wat ik nu maar spirituele ervaring noem, krijgen, die allebei heel mooi en geweldig waren, heel blij makend, anders dus dan de ervaring van de hand op mn schouder. 

Na mijn verhaal vertelde die collega een vreemde ervaring die hij gehad had, een paar dagen geleden: hij lag in bed, volgens hemzelf gewoon wakker, en plotseling leek het alsof er een witte mouw met een arm erin over zn schouder en hoofd streek. Hij schrok zich dood, meteen licht aan en rechtop zitten, maar niets natuurlijk.

Wel leuk om dit met elkaar te delen hoor! Gewoon op kantoor, maar wel een beetje stiekem om ons heen kijkend of niemand ons zag of hoorde.... Wat overigens helemaal niet erg zou zijn: heb al meerdere gesprekken over dit soort onderwerpen gevoerd met ook andere collega's die erbij kwamen staan en uiteindelijk tot een serieus gesprek kwamen, na soms aanvankelijk wat lacherig gedoe.

Zo, nu toch maar naar bed.