Sterven

Eergisteren kregen we op t werk t vreselijke bericht dat de man van een van onze lieve collega's plotseling gestorven is. Jonge vader, 3 kinderen. We waren en zijn allemaal sprakeloos.
Een paar maanden geleden overleed ook een van onze collega's zelf, hij was een half jaar ouder dan ik, we hadden 'afgesproken' dat we allebei tot ons pensioen zouden doorwerken, maar toen hij vorig jaar te horen kreeg dat hij opa zou worden (wat een complete verrassing was) en hij al wat kwakkelde met zn gezondheid besloot hij toch maar met prepensioen te gaan. Hij verheugde zich enorm op t opa-schap: ik moest elke opgestuurde echo bekijken, en hij was al bezig een babykamertje bij hem en zn vrouw thuis in te richten zodat ze zouden kunnen oppassen.  Dat is m niet meer gegund: hij stierf ook plotseling, 2 maanden voor zn afscheid, zonder de baby nog te hebben mogen zien, een enorm verdriet voor zn vrouw en dochter.
In een brief aan die twee schreef ik later:

Zelf ben ik er wel steeds meer van overtuigd dat dit leven hier niet eindigt met de dood, maar dat onze ziel eeuwig is, dat we hier op aarde leven om iets te leren, en dat we elkaar zeker weer terugzien na dit leven, en dat hij op een of andere manier nog bij jullie is, en bij de kleine meid zal zijn.

Ik ben ook als wetenschapster opgeleid, net als jij, en heb me heel lang ver gehouden van dit inzicht, al ben ik traditioneel gelovig opgevoed, maar allerlei gebeurtenissen en ervaringen, van mezelf maar ook van heel veel anderen hebben me doen beseffen dat er veel meer is tussen hemel en aarde dan we op t eerste gezicht denken, het echte verhaal weet ik ook nog niet, maar WAT ik denk te weten geeft me troost en hoop, en dat ‘draagt’ me enigszins door t leven. Misschien zegt dit jullie niets of nog niets maar ik wilde dit toch even aan jullie schrijven.

Ik ken ze niet goed genoeg om te weten hoe ze tegenover het idee staan dat iemands ziel niet mee-sterft bij de dood, maar ik wilde ze toch vertellen hoe ik denk dat het zou kunnen zijn, ik zou me over mezelf en mn gêne schamen als ik t niet zou doen, en wie weet helpt t toch een beetje bij al het verdriet. Ze waren blij met mn brief, ik heb de plank dus gelukkig niet helemaal mis geslagen denk ik.