*Zucht*

Ik heb t druk op dit moment, met mn werk, de familie en t opstarten van het nieuwe seizoen in ons vakantiehuisje waar het water tot nu toe afgesloten was vanwege de vorst en waar t een enorme troep is door de verbouwing die eind vorig jaar voor een mooie nieuwe buitenkant en een nieuw klein kamertje heeft gezorgd, maar dus ook voor een grote bende die nog niet opgeruimd is omdat de winter inviel.

Er gebeuren wel dingen die te maken hebben met het onderwerp van dit blog maar ik heb gewoon geen fut om t daarna nog op te schrijven.
Toch maar, in het kort: de wekelijkse brieven van de Kingsclere group en van Victor en Wendy, de Stadsverlichting gisterenavond, en de verhitte gesprekken die ik een paar avonden achter elkaar met vrienden gevoerd heb over van alles: bijna-dood ervaringen, U.F.O.'s, graancirkels, het voortbestaan van de ziel na de dood, überhaupt het bestaan van de ziel buiten het lichaam, Popper en de falsifieerbaarheid ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Falsifieerbaarheid ), het verlangen van de mens naar zingeving, ontstaan, oorzaak en reden van religies, Ockhams scheermes   ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Ockhams_scheermes ), oude verdwenen beschavingen waarin mensen misschien meer psychische vermogens hadden dan wij nu, wat ze toch  niet verhinderd heeft te verdwijnen, Fatima en de verschijningen van Maria, kortom, VEEL.
Een van die vrienden vroeg: word je van deze zoektocht nu rustig en gelukkig?
Het antwoord is: soms wel, soms niet. Soms voel ik een blije opwinding, maar soms is t ook onzeker en voel ik een 'heilige schroom' of zoiets.

Ik vind het best lastig om in gesprek met sceptici, of mensen die alleen van horen zeggen over deze fenomenen gehoord hebben alles wat ik tot nu toe gelezen en bedacht heb goed, overtuigend en niet drammerig te brengen. Er is en wordt zo verschrikkelijk veel geschreven over deze onderwerpen, de groep mensen die zich hier serieus mee bezighoudt is zo groot aan het worden dat de kloof soms moeilijk te overbruggen valt.
Ik probeer me dan niet te laten meeslepen in welles nietes, en mn gedachten zo rustig mogelijk te verwoorden zonder mezelf ontrouw te zijn, maar ook zonder standpunten in te nemen over zaken waar ik nog niet uit ben of niks van weet. Ik kan me trouwens het gevoel en wantrouwen van de sceptici OOK zo goed voorstellen, ik probeer te bedenken hoe ik me zou voelen en uiten als ik met iets geconfronteerd werd waar ik nog niets van wist maar wat een compleet veranderd beeld van de werkelijkheid schetst! Zou ik ook erg moeilijk te accepteren vinden vrees ik.

Kortom, vermoeiende gesprekken vind ik dit. *Zucht*.