Jezus

Ik ben zelf ineens weer met Jezus bezig (of klink dat een beetje oneerbiedig?), voor mij is Jezus iemand die je verschrikkelijk mag vereren en eren om wat en wie hij was en is, iemand die heel dicht bij de alles omvattende  liefdevolle energie staat die de bron van alles schijnt te zijn, en die sommigen God noemen en anderen een van de vele andere namen die door de eeuwen heen in religies aan het Opperwezen, het Opperzijn, de Opperkracht worden gegeven.

Niet dat ik t makkelijk en fijn vind afstand van de ‘persoonlijke God' als vaderlijke figuur te doen hoor, alleen door me te realiseren wie Jezus was en is lukt me dat heel af en toe een beetje, en kan ik Jezus dan ook zien als ‘de zoon van deze God’, zoals wij dan allemaal ‘kinderen van God’ zijn. Ik hoorde onlangs dominee Carel ter Linden praten over hoe hij in zijn boek 'Wat doe ik hier in godsnaam' afscheid heeft genomen van zijn persoonlijke God, en ook in zijn verhaal hoorde ik de moeite terug die t kost om te zeggen wat je dan WEL gelooft.
Jezus als iemand die jou kan helpen en steunen en raad geven (want hij 'is' er nog steeds) bij vragen en zorgen en verdriet, als iemand die tijdens zijn leven op aarde veel en veel meer wist over ‘hoe alles werkelijk in elkaar zit’, hoe onze ziel doorleeft na de dood, hoe het leven na de dood IS, waarom we hier op aarde zijn, iemand die wonderen kon laten gebeuren, en met engelen sprak. Maar ook iemand die het aardse leven kende, de gehechtheid van mensen aan elkaar, de liefde, de strijd, de jaloezie, kortom, iemand die mens was. En die dat alles geprobeerd heeft tot een samenhangend en betrouwbaar verhaal van levensbelang te smeden en door te geven, een verhaal dat ons weer bereikt via de Bijbel en andere wijze boeken, en via getuigenissen van velen door de eeuwen heen.
Ook ik ben op zoek, en bij deze zoektocht heb ik hulp nodig, en steun, zonder dat red ik het niet, en ineens ontdekte ik mn oude vriend en toeverlaat Jezus weer, toen ik me afvroeg wie ik in het gebed nou om hulp en raad zou kunnen vragen: mn overleden lieve ouders, die nu vast ook 'meer weten', mn helpers/ beschermengelen, wie of wat die ook mogen zijn, God, hoe ver en onduidelijk die ook is. Ik ben opgevoed in de Christelijke traditie en heb geleerd tot 'iemand' te spreken in het gebed (anders dan in andere tradities). 
Toen popte ineens Jezus in mn hoofd op. Tot hem richtten zich mijn gebeden als optimistisch en alles goedbedoelend kind, als angstige puber, als soms wanhopige volwassene, maar ik leek hem een beetje vergeten bij alle nieuwe denkbeelden en ideeën, tot nu, ineens, hij er weer is. Schrijf ik nu Hij of hij? Ik weet t niet. Ben opgevoed met eerbied, dus 'hij' is te gemeenzaam misschien, maar 'Hij' kweekt weer een afstand. Ach, waar maakt een mens zich toch druk om....